Mikołaj Mikłucho-Makłaj — antropolog, biolog, etnolog, podróżnik, badacz

Wielcy kresowiacy

Mikołaj Mikłucho-Makłaj był wielkim podróżnikiem. Polacy dowiedzieli się o nim kiedy 1952 roku ukazały się po polsku jego słynne dzienniki. Nie przeczytamy o nim w podręcznikach. UNESCO rok 1996 ogłosiło jego rokiem.

Mikołaj Mikłucho-Makłaj urodził się 17 lipca 1846 w Rożdiestwienskoje pod Nowogrodem w Rosji, jako syn rosyjskiego inżyniera budowlanego, pracującego przy linii kolejowej Moskwa — Sankt Petersburg. Jego matką była Polka, Katarzyna Bekker, Braci matki walczyli w powstaniu styczniowym. Mikołaj szkołę, a potem studia ukończył w Sankt Petersburgu. Podczas podróży po Europie zaprzyjaźnił się z Antonem Dohrnem, niemieckim przyrodnik, założycielem stacji zoologicznej w Neapolu. z którym współpracował przy utworzeniu stacji zoologicznej w Mesynie. W 1878 roku wyruszył na pokładzie szkunera Witiaź do Australii. 18 lipca 1878 roku przybył do Sydney. Tu zaangażował się w projekt budowy stacji biologicznej. Następnie wyruszył w podróż do północno-wschodniej Nowej Gwineę. Wkrótce poślubił Margaret-Emmą Robertson, córką premiera Nowej Południowej Walii Johna Robertsona. W 1887 roku wrócił do Europy. Po ciężkiej chorobie zmarł 14 kwietnia 1888 w Sankt Petersburgu z powodu nierozpoznanego wcześniej guza mózgu, mimo opieki lekarskiej ze strony Siergieja Botkina. Spoczywa na cmentarzu w Wołkowie. Pozostawił po sobie prace i notatki z podróży, wówczas będące cennymi informacjami o życiu i kulturze materialnej Papuasów i in. ludów Oceanii i Azji Południowo-Wschodniej. W testamencie zapisał, że jego czaszka ma trafić do zakładu anatomii Akademii Medyko-Chirurgicznej.

Fot: Nikołaj Nikołajewicz Mikłucho-Makłaj w 1880 roku (wikipedia)