- RodacyNaSyberii.pl

Najnowsze numery

1/2024 (99)

4/2023 (98)

Złote Sowy Polonii 2014

Zaproszenie – Program

Patronat honorowy: TVP Polonia, tygodnik Angora, Federacja: Kongres Polonii w Austrii

Złote Sowy Polonii za rok 2014 przyznano

w kategoriach:

Literatura:

Wioletta Grzegorzewska – Wielka Brytania

Adam Lizakowski – USA

Media:

Wiesław Piechocki - Austria

Sergiusz Leończyk – Syberia

Film:

Jerzy Antczak i Jadwiga Barańska - USA

Muzyka:

prof. Helena Łazarska - Austria

Adam Wodnicki - USA

Teatr:

Zofia Schroten-Czerniejewicz – Holandia

Grupa Teatralna Zebra – Węgry, Polonia Nova

Sztuki plastyczne:

Emanuela Danielewicz – Niemcy

Tomasz Olbiński - USA

Działacze polonijni:

Edyta Felsztyńska - Włochy

Bożena Wróblewska - Włochy

Ambasador kultury polskiej, nie polskiego pochodzenia:

Erich Hohenberger - Austria

Gala odbędzie się w Sali im. Jana III Sobieskiego w Wiedeńskiej Stacji PAN,

1030 Wien, Boerhaavegasse 25

21. marca 2015

W programie:

godz. 16.00 – konferencja prasowa z udziałem Laureatów

17.00-18.00 – przerwa.

18.00 – rozpoczęcie Gali wręczania Złotych Sów

19.30 – program artystyczny

20.00 – coctail party – rozmowy kuluarowe

Koncert – Galę poprowadzą: Joanna Ziemska i Jadwiga Hafner

Oprawa artystyczna Złotych Sów Polonii 2015

Kategoria: Literatura

Wioletta Grzegorzewska – Wielka Brytania

Wioletta Grzegorzewska (ur. 9 lutego 1974 roku w Koziegłowach) – polska poetka, prozaiczka.

Pochodzi z Rzeniszowa (województwo śląskie). Kilkanaście lat mieszkała w Częstochowie, gdzie ukończyła filologię polską na WSP (obecnie Akademia im. Jana Długosza). W latach w latach 2003–2005 razem z mężem, Szymonem Grzegorzewskim, prowadziła magazyn literacki i niezależne wydawnictwo "Bulion", prowadziła warsztaty literackie w bibliotekach, szkołach, ośrodkach kultury. Jej wiersze ukazywały się w pol. czasopismach literackich m.in.: Arkusz, Arterie, Studium, Fraza, Kresy, Tygiel Kultury, Zeszyty Literackie, kwartalniku sZAFa, ArtPapierze na stronach internetowych i w antologiach: Na końcu świata napisane. Autoportret współczesnej polskiej emigracji, Solistki: Antologia poezji kobiet (1989-2009), Free Over Blood. New Polish Poets Series (Zeszyty Poetyckie/OFF Press, Londyn 2011). Opublikowała książki poetyckie:Wyobraźnia kontrolowana, Parantele, Orinoko, Inne obroty, oraz dwujęzyczny wybór wierszy:Pamięć Smieny/Smena's Memory.

W 2006 wyemigrowała do Anglii. W 2011 przyjeżdża do Częstochowy i bierze udział w promocji wydanego wówczas arkuszu poetyckiego Ruchy Browna. W listopadzie 2011 uczestniczy w Londynie w konferencji na temat polskiej literatury od 1889. Mieszka w Ryde na Wyspie Wight. 12 czerwca 2012 roku w ramach projektu "Pomiędzy dwoma światami. Poezja i przekład. Between Two Worlds. Poetry and Translation" Biblioteka Brytyjska przygotowała dla archiwum nagrania kilkunastu wierszy poetki.

Adam Lizakowski – USA

Adam Lizakowski (ur. 24 grudnia 1956 w Dzierżoniowie) – polsko-amerykański poeta, fotograf, tłumacz poezji amerykańskiej m.in. Walta Whitmana, W. C. Williamsa, Allena Ginsberga, Langstona Hughesa, Carla Sandburga, także z angielskiego przełożył ponad 50 wierszy chińskiego filozofa i poety Lao tse, oraz wiele wierszy Rumiego. Od wielu lat promotor kultury polskiej za granicą. Studiował na Uniwersytecie Northwestern, gdzie uzykał tytył magistra w creative wriitng -poetry. Prowadzi warsztaty poetyckie kreatywnego pisania poezji w Jezuickim Ośrodku Milenijnym w Chicago.

Mieszkał w Pieszycach i pracował w Zakładowym Domu Kultury "Prządka" na stanowisku instruktora teatralnego. W 1981 w momencie wybuchu stanu wojennego przebywał w Austrii i zdecydował się na emigrację do USA. Mieszkał w San Francisco od 1982 do 1991. Obecnie mieszka w Chicago.

Debiutował w 1980 na łamach warszawskiego "Tygodnika Kulturalnego". Na emigracji publikował na łamach paryskiej "Kultury", nowojorskiego "Nowego Dziennika". Jest człon-kiem redakcji miesięcznika Życie Kolorado wydawanego w Denver w stanie Kolorado. Twórczość jego była tłumaczona na języki: angielski, rosyjski, niemiecki, francuski, litewski, hebrajski, chiński, ukraiński, hiszpański i białoruski.

Współzałożyciel grup poetyckich "Krak" w Los Angeles – San Francisco oraz "Niezapłacony Rent" w Chicago. Redaktor naczelny miesięcznika społeczno-kulturalnego "Razem" wydawanego w San Francisco w latach 1986–1989 i kwartalnika poetyckiego "Dwa Końce Języka" w latach 1993–1996 w Chicago. W Polsce współpracuje z "Zeszytami Poetyckimi" oraz "Rocznikiem Dzierżoniowskim". Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Kategoria: Film

Jerzy Antczak – USA

Jerzy Antczak (ur.25 grudnia 1929 roku we Włodzimierzu Wołyńskim – polski reżyser teatralny i filmowy , aktor, producent, pedagog.) W 1953 kończy Wyższą Szkołę Aktorską w Łodzi. 1957, tworzy w Łodzi „Teatr 7,15”. - 1959 Łódź, Naczelny Reżyser Teatru TV. 1963- 1978 Warszawa - Naczelny Reżyser i Dyrektor Teatru TV Polskiej. W Teatrze TV reżyseruje około 130 widowisk. Twórca Teatru Faktu. „Epilog Norymberski” stał się wydarzeniem tak w kraju jak i na świecie.

Rok 1975. Scenariusz i reżyseria filmu „Noce i dnie” wg. powieści Marii Dabrowskiej. W ciągu 2 lat film obejrzało 22 miliony osób. 1975 Gdańsk. Festiwal Fil. Antczak zdobywa „Złote Lwy” oraz ”Nagrode Publiczności”. 1976 Światowy Festwal Fil. w Berlinie. „Noce i dnie” otrzymują „Nagrodę Światowej Krytyki.” 1976 - Nominacja do Oskara w kategorii „Best Foreign Language Film”. 1966 Kair: Światowy Festiwal Fil. „Ramzes” za „Wystrzał” wg. Puszkina. 1966 Palermo. Światowy Festiwal TV. „Mistrz” „Prix Italia ( Telewizyjny Oscar). 1970 Praga Czeska. Światowy Festiwal Fil. „Epilog Norymberski” - 3 nagrody: „Międzynarodowej Krytyki”, „Nagrodę Publiczności”, oraz „Nagrodę Interwizji”. 2002 Houston USA. Światowy Festiwal Fil. „Chopin – pragnienie miłości” otrzymuje „Platynę” a w 2006 za „Epilog norymberski” rownież „Platynę”.

Antczak zdobywa: 5 razy „Nagrodę dla Najlepszego Reżysera TV”; 3 razy „Złoty Ekran”; 3 razy „Nagrodę Państwową I Stopnia”. Od 1979 wraz z żoną Jadwigą Barańską, przebywa w USA, gdzie od 1985 do 2011 jest wykładowcą z tytułem profesora (tenure) prestiżowej Szkoły Filmowej UCLA, Los Angeles. Od 1994 realizuje w Polsce dwa filmy: „Dama Kameliowa” i „ „Chopin – pragnienie miłości”. Oraz dwa przedstawienia TV: „Cezar i Pompejusz”, Ścieżki chwały”.

2002 - „Krzyształowa Gwiazda” na 50 lecie TV. 2008 - „Złoty Medal” „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. 2013 na 38 Festiwalu Polskich Fil. Fabularnych w Gdańsku otrzymuje „Platynowe Lwy” za całokształt twórczości. Odznaczenia: Krzyż Kawalerski, Krzyż Oficerski, Krzyż Komandorski.

Jadwiga Barańska – USA

Jadwiga Barańska , jedna z najbardziej cenionych i lubianych polskich aktorek, niezapomniana Barbara Niechcic z ekranizacji „Nocy i dni”.

Urodziła się 21 października 1935 r. W Łodzi. W 1958 r. Ukończyła studia w łódzkiej Wyższej Szkole Aktorskiej. Karierę swoją rozpoczynała na scenach teatrów warszawskich – Klasycznego (1959-1966) i Polskiego (1966-72) gdzie grała dziesiątki czołowych ról.

Ma wiele znakomitych ról w Teatrze Telewizji. Wśród nich: Lavinia w „Żałoba przystoi Elektrze” Eugene O’Neila; Laura w „Szklanej menażerii” T. Williamsa; „Joanna w „Skowronku” Anhouila: Masza w „Trzech Siostrach” A. Czechowa.

Swoje najsłynniejsze kreacje filmowe stworzyła Barańska w filmach Jerzego Antczaka - w „Hrabinie Cosel” gdzie zagrała tytułową bohaterkę oraz, w nominowanych do Oscara „Nocach i dniach” jako Barbara. Rolą tą podbiła na całe lata serca polskiej publiczności.

NAGRODY ZAGRANICZNE:
1969 „Hrabina Cosel” - „Złota Apsare” - Światowy Festiwal Filmowy Phnom Pehn.
1976 „Noce i dnie” - Barbara , „Srebrny Niedźwiedź” (Grand Prix) - 26 Światowy Festiwal Filmowy w Berlinie.

KRAJOWE:
1975 Złoty Krzyż Zasługi za osiągnięcia filmowe; 1975 „Nagroda I Stopnia” Komitetu Radia i Telewizji (Barbara); 1976 „Noce i dnie” - 2 Festiwal Filmów Polskich w Gdańsku ” Grand Prix” (Barbara); 1976 „Złoty Ekran” (Barbara) - 1976, „Nagroda Państwowa I Stopnia (Barbara) - 1977 „Złoty Gwoźdź” Sezonu (Barbara - największa osobowość, głosowane przez widzów) - 1978 Lista „Dziesięciu Najlep-szych Aktorek 35 Lecia Polskiego Filmu”; 1979 Najlepsza Aktorka Roku (głosuje widownia). Ponadto niezliczona ilość wygranych plebiscytów.

Autorka scenariuszy filmowych i TV: „Ścieżki chwały”, „Cezar i Pompejusz”, (TV) „Dama Kameliowa” oraz „Chopin –pragnienie miłości” (film) razem z Jerzy Antczakiem

W 1979 r. wyemigrowała z mężem do Stanów Zjednoczonych. Para mieszka w Los Angeles

Kategoria: Teatr

Zofia Schroten-Czerniejewicz – Holandia

Działaczka społeczna, animatorka kultury, dziennikarka, socjolog. Pochodzi z Poznania, gdzie po studiach pracowała jako wykładowca w ASP i Akademii Muzycznej. Od 1984 roku w Holandii, mąż Holender, dwoje dzieci. W 1989 roku założyła w Delft drugą po Eindhoven polską szkółkę: „Polskie ABC".

W 1992 roku zarejestrowała Stichting Pools Podium znany jako Scena Polska w Holandii rozpoczynając sprowadzanie polskich spektakli teatralnych dla Polonii. Później doszła organizacja koncertów m.in. Czesława Niemena, wystaw, imprez plenerowych, Dni Kultury Polskiej i przeglądów polskich filmów fabularnych. Stowarzyszenie ma swój kwartalnik „Scena Polska" i stronę internetową www.scenapolska.nl oraz wierne grono przyjaciół. Zofia Schroten-Czerniejewicz sprowadziła do Holandii tysiące artystów z Polski. Organizuje też występy holenderskich zespołów i pokazy filmowe w Polsce. W przyszłym roku Pools Podium obchodzić będzie swoje 20-lecie. W pracach kapituły pragnie podzielić się swoim doświadczeniem i znajomością środowiska polonijnego w Holandii. Wiceprzewodnicząca Rady Programowej TV Polonia II kadencji (2001-2005).

Otrzymała wiele nagród za swoje dokonania między innymi: Złoty Krzyż Zasługi, Dyplom Uznania Ministra Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej za Wybitne Zasługi dla Kultury Polskiej w Świecie, Odznaka Zasłużony dla Kultury Polskiej i wiele nagród dziennikarskich.

Założona przez poznaniankę Zofię Schroten-Czerniejewicz "Scena Polska" w Holandii świętuje 20. urodziny. Okolicznościowy wieczór w poniedziałek w poznańskiej Scenie na Piętrze.

Grażynę Barszczewską, Marka Kondrata, Jana Englerta, Aleksandra Machalicę i wie-le innych gwiazd teatru, filmu i estrady łączy to, że występowali w Holandii dzięki "Scenie Polskiej", stowarzyszeniu założonemu 20 lat temu przez poznaniankę Zofię Schroten-Czerniejewicz.

Dziś to nie tylko teatr, ale i ceniony w całej Europie kwartalnik kulturalny. Z okazji jubileuszu ci, którzy dzięki "Scenie Polskiej" prezentowali swój kunszt w Holandii, a także przyjaciele tej zasłużonej dla Polonii instytucji w poniedziałek (3 września) spotkają się na urodzinowym wieczorze w poznańskiej Scenie na Piętrze.

Grupa Teatralna Zebra – Węgry, Polonia Nova

Grupa Teatralna Zebra postała w roku 2007 jako zespół twórczy, którego celem było stworzenie możliwości czynnego udziału w kulturze i rozwój zdolności twórczych jak najszerszych kręgów środowiska polonijnego. Zebra jest grupą teatralną trzech pokoleń: nasz najmłodszy kolega miał 9 lat kiedy się do nas przyłączyl, a najstarszy 65 lat.

Najważniejszym celem nas wszystkich jest rozwój kreatywności, edukacja teatralna i wskrzeszenie sztuki pięknego mówienia. W tym celu organizujemy warsztaty oratorskie, językowe i teatralne. Projekty GT Zebra realizowane są w różnych formach (spektakle teatralne, happeningi, wydarzenia literackie) i w różnych przestrzeniach: domy kultury, kameralne sale teatralne, mieszkania, biura, podwórka kamienic.

Poszukując nowych form i środków wyrazu współpracujemy z polskimi i węgierskimi aktorami i reżyserami teatrów zawodowych oraz amatorskich. „Zebra” organizuje współpracę z podobnymi grupami twórczymi w Europie oraz teatrami polskimi (uczestniczy w festiwalach, gościnnych występach, warsztatach międzynarodowych).

W repertuarze Zebry znajdują się sztuki w języku polskim, choć nie tylko polskich autorów:

„Ławeczka” wg. tekstów J. Przybory (reż. I. Woźniak)

„Miłość bliźniego” L. Andrejewa (reż.T. Piasecki),

Rodzina” J. Przybory (reż. M. Felföldi),

”Ach , kobiety..”, wg.tekstów A.Własta i A.Osieckiej

„Spadaj” L. Andrejewa (reż. W. Hołdys),

”Wystawa w zaświatach” wg.dramatu M. Frischa”Biederman i podpalacze” (przedstawienie w dwóch językach z udziałem aktorów węgierskich), reż. S. Tagirowski).

W roku 2015 Zebra po raz pierwszy ma w planach realizację spektaklu dla dzieci- „Cykor”, którego autorem jest węgierski dramatopisarz Pál Békes.

Stowarzyszenie Kulturalne Użyteczności Publicznej Polonia Nova

Polonia Nova Közhasznú Kulturális Egyesület

Kategoria: Media

Wiesław Piechocki – Austria

Życiorys własny:

Urodziłem się 6. 11. 1947 w Pyskowicach na Górnym Śląsku. Po maturze studia romanistyczne na Uniwersytecie Warszawskim: magisterium, doktorat, praca na UW jako adiunkt. 1981 emigracja polityczna z PRL via Norwegia do Austrii. Mieszkam od 33 lat w Vorarlbergu, blisko Jeziora Bodeńskiego. Od 1982 do 2013 byłem nauczycielem języków (francuski, łacina, włoski) po niemiecku w jedynym liceum Księstwa Liechtenstein w stolicy Vaduz.

Rodzina: żona Małgorzata warszawianka + trzy córki: Katarzyna, profesor filolog, Harvard University, Boston/Cambridge, USA; Claudia, magister filolog w Wiedniu; Julia, magister filolog w Hiszpanii, Salamanka.

Jestem autorem m. i. „Rozmówek francuskich”, W-wa 1979, książki „Okolice”, W-wa 2005, czyli antologii reportaży, publikowanych w periodykach polonijnych: Nowy Kurier (Toronto), Nowy Dziennik (Nowy Jork), Panorama Polska (Edmonton, Kanada), Nasza Gazetka (Zurych), Jupiter (Wiedeń). Od 2006 opublikowałem 400 artykułów z dziedziny sztuki, kultury i historii w gazecie „Volksblatt” w stolicy Liechtensteinu. Jestem członkiem Związku Dziennikarzy Liechtensteinu. Od wielu lat z żoną Małgorzatą organizujemy w ramach CHOPIN-Gesellschaft in Vorarlberg regularne koncerty muzyki klasycznej.

Feldkirch, Vorarlberg, AUSTRIA – luty 2015

Sergiusz Leończyk – Syberia

Sergiusz Leończyk z zawodu historyk, urodził się i wychował na Syberii. Jego rodzina znalazła się tam w 1913 r. Czuje się i jest Sybirakiem. Jest związany z miastem Abakan poło-żonym na lewym brzegu Jeniseja, 20 kilometrów dalej, na drugim brzegu rzeki, znajduje się Minusińsk, w którym w latach 1865-1872 mieszkał zesłaniec Ludwik Niemojowski. W swojej pracy naukowej od 20 lat zajmuje się powstaniem Styczniowym oraz losami Polaków zesłanych i mieszkających na Syberii. Jednym z bohaterów jego pacy doktorskiej, obronionej w Szczecinie, był właśnie Ludwik Niemojowski.

Pan Sergiusz jest Polakiem mieszkającym od urodzenia na Syberii z własnej nieprzymuszonej woli.

Pisze pracę naukową (habilitację) na temat polskiego osadnictwa na terenie Syberii. Czym poza tym zajmuje się dr Sergiusz?

Redaktor naczelny pisma "RODACY", energiczny i wesoły, życzliwy i mimo tysięcy spraw na głowie zawsze znajdujący czas na sprawy innych, jest też autorem wielu opracowań o Syberii. Kilka lat temu wydał cenną polsko-rosyjską pozycję pt ,,Aktualny stan nauczania języka polskiego na Syberii”. Inicjatywa realizacji tego opracowania została wysunięta na pierwszej konferencji nauczycieli języka polskiego w Syberii, jaka miała miejsce w listopadzie 2000 roku.

Zbiór przedstawionych w opracowaniu informacji zawiera materiały o aktualnym stanie nauczania języka polskiego w miastach i osadach syberyjskich ale i polonijnych placówkach od Jekaterynburga po Czytę, a także nadesłane na adres redakcji opracowania i artykuły metodyczne pochodzące z wielu różnych miejsc na Syberii opracowane przez Sergiusza Leończyka.

Z innych książek naszego Laureata warto wymienić wydane w 2004 roku dwie pozycje: dokumentalną pracę "Polskie karty w historii Minusińska" oraz opracowany wspólnie z Antonim Gizą i Bolesławem Włodarczykiem album "Barwy Syberii z daleka i z bliska".

Kategoria Muzyka:

prof. Helena Łazarska – Austria

Prof. Helena Łazarska naukę śpiewu rozpoczęła w Krakowie u prof. Erazmy Janowicz-Kopaczyńskiej, kontynuując ją później w Wyższej Szkole Muzycznej, gdzie otrzymała dyplom z wyróżnieniem w 1960 roku. Doskonaliła swe umiejętności w Paryżu (P. Bernac), Weimarze (L. Fischer) i Mediolanie (E. de Hidalgo). W latach 1964-72 była solistką Opery Śląskiej w Bytomiu. Wśród wykonywanego repertuaru szczególne sukcesy odnosiła w operach Mozarta (Pamina, Zerlina i Elwira; Zuzanna i Hrabina; Ilia), a także m.in. w partiach Micaëli (Bizet), Liů (Puccini), Tatiany (Czajkowski), Małgorzaty (Gounod), Neddy (Leoncavallo), Desdemony (Verdi). Koncertowała w liczących się salach w całej Europie, byłym ZSRR, Ameryce Południowej, obok występów w operze wykonując recitale pieśni. Brała udział w festiwalach w Pradze, Barcelonie, Paryżu, Avignonie, na Hollandfestival i Warszawskiej Jesieni. Jej repertuar obejmuje utwory od baroku po współczesność. Dokonała wielu nagrań i prawykonań, m.in. w Polsce, Belgii, Hiszpanii i Holandii.

Działalność pedagogiczną rozpoczęła na początku lat 70., ucząc w wyższych szkołach muzycznych w Katowicach, Gdańsku, Krakowie, gdzie przez szereg lat była kierownikiem Katedry Wokalistyki. Pod koniec lat 70. była także konsultantem wokalnym w Operach Krakowskiej i Bałtyckiej. W 1987 roku została zaangażowana do Mozarteum w Salzburgu, otrzymując tytuł profesora zwyczajnego.

Od 1991 roku prowadzi klasę śpiewu solowego w Universität für Musik und Darstellende Kunst w Wiedniu. Zasiada w jury międzynarodowych konkursów, m. in. w Genewie, Pradze, Paryżu, Salzburgu, Wiedniu, Karlovych Varach, Belgradzie, Warszawie, Caracas, Hertogenbosch, Seulu.

Prowadzi międzynarodowe kursy mistrzowskie (ponad 160) w Europie, Azji i Ameryce.

Ma renomę jednego z bardziej liczących się pedagogów w Europie. Uczniowie Heleny Łazarskiej są laureatami (aktualnie 49-ciu) nagród na ważnych międzynarodowych konkursach wokalnych, a 91,7 % tych, których uczyła minimum 4 lata mają stałe angaże w teatrach operowych na całym świecie.

Za zasługi w upowszechnianiu kultury polskiej za granicą otrzymała wiele nagród i odznaczeń, między innymi Krzyż Oficerski Polonia Restituta (1999) oraz Złoty Medal - Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2008). Jest inicjatorką, twórczynią koncepcji i dyrektorem artystycznym powstałych w 1985 roku Dni Sztuki Wokalnej oraz Konkursu Sztuki Wokalnej im. Ady Sari (obecnie nazwanego: Międzynarodowy Festiwal i Konkurs Sztuki Wokalnej im. Ady Sari) w Nowym Sączu.

Podziękowanie prof. Helenie Łazarskiej za 28 lat dyrektorowania Festiwalowi i Konkursowi im. Ady Sari w Nowym Sączu – batutę przejęła Maria Walewska

Adam Wodnicki – USA

Nazwany przez krytyków „fenomenalnym pianistą” i „muzyczną gwiazdą” Adam Wodnicki koncertował jako solista na pięciu kontynentach. W ostatnich kilku sezonach występował m.in. w Hiszpanii, Portugalii, Francji, Czechach, Bułgarii, Niemczech, Włoszech, Ukrainie, Chinach, Korei, Kolumbii, Argentynie, Izraelu, Republice Południowej Afryki, USA, Kanadzie i wielokrotnie w Polsce. Brał udział w znanych międzynarodowych festiwalach muzycznych, jak Arundel Festival w Anglii, w Festiwalu Chopinowskim w Marianskich Łaźniach, Festiwalu Pianistycznym w Szenyang i wielu innych.

Pianista uzyskał dyplom w krakowskiej Akademii Muzycznej w klasie profesora Jana Hoffmana (który to w młodości studiował u uczennicy księżnej Marceliny Czartoryskiej, uczennicy Fryderyka Chopina, później był studentem i asystentem Egona Petriego); studiował u Guido Agostiego w Sienie i Gyorgy Seboka w Indiana University w Bloomington, łącząc elementy tradycji Chopina, Liszta i Busoniego. Był trzykrotnie nagradzany na krajowych konkursach Towarzystwa im. F. Chopina w Warszawie; otrzymał także trzy nagrody na VIII Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku.

W latach 1973-1977 był asystentem, a później adiunktem w Akademii Muzycznej w Krakowie. W 1979 r., na zaproszenie University of Texas w Austin, uczył w tamtejszej School of Music. Od 1980 r. wykłada w University of North Texas College of Music w Denton, gdzie jest profesorem fortepianu. Do grona jego studentów zalicza sie szereg laureatów międzynarodowych konkursów pianistycznych. Prowadził liczne kursy mistrzowskie (m.in. w Central Conservatory w Pekinie i University of Pretoria w Republice Południowej Afryki); od kilku lat jest dyrektorem Międzynarodowego Kursu Pianistycznego w Warnie; był również jurorem międzynarodowych konkursów pianistycznych w Hong Kongu, USA, Kolumbii, Portugalii, Czechach i na Taiwanie. Adam Wodnicki jest redaktorem wykonawczym pierw-szego wydania Dzieł wszystkich Paderewskiego, wydanego przez Musica Iagellonica w Kra-kowie. Zredagował również miniatury fortepianowe Piotra Perkowskiego. Jego artykuł o Chopinie ukazał się w The European Journal for Pianists and Teachers.

Pianista dokonał licznych nagrań płytowych dla firm Muza, Folkways, Wergo, Klavier, Centaur , Altarusi Dux. Wydane przez Altarus kompakty z muzyką Ignacego Jana Paderewskiego zostały ocenione jako „nagrania mistrza fortepianu”; płyta firmy Centaur (z wiolonczelistą Carterem Enyeartem) uznana była przez Chicago Tribune jako „jedno z najlepszych nagrań współczesnej muzyki kameralnej roku”; z kolei krytyk Fanfare umieścił wydaną w 2003 r. płytę z Triami Fortepianowymi Roberta Muczynskiego na tak zwanej „Want List 2004”. Wydana w 2008 roku przez Dux płyta z koncertami fortepianowymi Serockiego, Bairda i Krenza otrzymała nominację Polskiej Akademii Fonograficznej do Fryderyka 2009.

Kategoria: Sztuki plastyczne:

Emanuela Danielewicz – Niemcy

Emanuela urodziła się w Polsce i przeżyła tam połowę dzieciństwa. Krótko przed stanem wojennym jej rodzice zdecydowali się na emigrację do Niemiec. Rodzina zamieszkała w Berlinie. Dla Emanueli wyjazd nie był osobistą tragedią. – Z ciekawością poruszałam się w nowym świecie, Berlin mnie fascynował, ale polska kultura i język zawsze były częścią mojego życia – mówi.

Dzisiaj Emanuela Danielewicz jest uznaną fotografką, portreciską sƚawnych ludzi oraz założycielką stowarzyszenia "Kosmopolen" oraz jego przewodniczącą. To polsko-niemiecka grupa okoƚo 20 artystów. Stowarzyszenie powstaƚo w maju 2008 roku w Bochum. – Naszym celem jest pobudzenie w społeczeństwie zainteresowania polską kulturą i językiem – mówi Danielewicz. „Kosmopolen” organizują zatem koncerty, spotkania autorskie, projekcje filmowe i wystawy. Większość z nich odbywa się w Nadrenii Póƚnocnej-Westfalii, ale czƚonkowie stowarzyszenia są rozrzuceni po caƚych Niemczech. – Łączy nas nie tyle polskość, co umiejetność spojrzenia na świat z wielu perspektyw – wyjaśnia Emanuela Danielewicz. – Wspólne jest nam także doświadczenie emigracji – dodaje. Wśród członków stowarzyszenia jest nie tylko znany aktor z polskimi korzeniami Joachim Król, ale także Japonka czy sympatyzujący z Polską Holender.

Otwarta przestrzeń

„Kosmopolen” określają siebie jako luźne i niezależne stowarzyszenie artystyczne. – Jesteśmy otwartą przestrzenią, nie wymagamy zaszufladkowania i definicji – tƚumaczy Danielewicz. Artystom dodaje to energii. Tak uważa Katrin Mickiewicz, berlińska kompozytorka, piosenkarka i skrzypaczka, czƚonkini „Kosmopolen”. Katrin wychowała się w Niemczech, a pośrednikami polskiej kultury byli dla niej rodzice. – W „Kosmopolen” poznałam więcej osób, których korzenie mieszczą się w więcej niż jednej kulturze, którzy odczuwają podobną ambiwalencję. To pozytywna energia, która nas ƚączy – wyjaśnia Katrin Mickiewicz. Dodaje, że za pośrednictwem „Kosmopolen” udaje jej się wpleść w dziaƚalność artystyczną polskie wątki i znaleźć publiczność, która odczuwa podobnie.

Zdaniem Dietmara Osses´a, dyrektora muzeum kultury przemysłowej Kopalnia Hannover w Bochum „Kosmopolen” sprawiają, że stereotypy dotyczące Polski i Polaków odchodzą do lamusa. – Prezentują kospomolityczne myślenie, a z drugiej strony elementy polskości – to przemawia do publiczności – twierdzi Dietmar Osses. Dodaje, że stowarzyszenie z Bochum to symbol zmian, jakie przeszło polskie społeczeństwo w Zagłębiu Ruhry. Niegdyś klasa robotnicza, teraz stowarzyszenia artystyczne o kosmopolitycznym podłożu. – To ludzie, którzy mają polskie korzenie, ale jednocześnie korzenie wrosłe w niemiecką rzeczywistość – mówi Dietmar Osses.

Tomasz Olbiński – USA

Tomasz Olbiński urodził się w 1955 roku w Kielcach. Studia na Akademii Sztuk Pieknych w Warszawie ukończył z dyplomem architekta wnętrz w roku 1979. Autor wielu prac, m. in. dla Jazz Forum, ITD, klubu Hybrydy i festiwalu Fama, współpracował z wieloma wydawnic- twami i agencjami reklamowymi. Laureat wielu nagród i wyróżnień, w tym czasie kilkakrotnie za prestiżowy, warszawski Plakat Miesiąca. Od 1987 roku mieszka w Nowym Jorku, gdzie zajmuje się ilustracją, malarstwem i projektowaniem graficznym.

Projektuje dla takich firm, jak : Aspen Institute, Bloomberg Magazine, Chicago Tribune, COOP Adriatica, Coopers & Lybrant, Dell Inc., Fidelity Investments, General Motors, McGraw-Hill Publishing, Merck & Co., Metlife, The New York Times, The Wall Street Journal, The Washington Post, Time Inc., University of Notre Dame, Ziff-Davis.

Wystawy prac Tomasza Olbińskiego odbywały się wcześniej w Nowym Jorku, Warce i Wilanowie.

(...) Od lat Olbińskiego inspiruje codzienne życie. Swój surrealistyczny świat buduje z elementów, przedmiotów dobrze nam znanych, często dodając geometryczne bryły - piramidy, kule, sześciany, które są symbolem innej, bardziej abstrakcyjnej, mitycznej rzeczywistości. Zawsze intrygowały go też hieroglify, ideogramy, znaki graficzne. Wyzwolone z podstawowej funkcji posiadają ogromny potencjał wizualny. Po przyjeździe do Stanów musiał zmienić swój sposób myślenia i zmierzyć się z regułami gry rynkowej. Jego prace pojawiają się w takich prestiżowych tytułach jak: "The New York Times", "Time", "The Wall Street Journal" oraz "The Washington Post". Prezentowane są również w specjalistycznych katalogach. Nowy Jork uważa za swoje miejsce na ziemi. Jednocześnie chętnie odwiedza Polskę. Jego prace można było obejrzeć na wystawie w Galerii Orientalnej w Wilanowie, a także w Muzeum K. Pułaskiego w Warce, gdzie oprócz wystawy indywidualnej, brał też udział w zbiorowej ekspozycji "Ilustratorzy polscy w Ameryce". Kama Zboralska (fragment tekstu zamieszczonego w katalogu, który towarzyszy wystawie)

Kategoria: Działacze polonijni

Edyta Felsztyńska – Włochy

Edyta Felsztyńska pochodzi z Bielawy w woj. dolnośląskim. Urodziła się 4 czerwca 1972 r. Tu uczęszczała do Konserwatorium Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w klasie fortepianu i LO im. Boleslawa Chrobrego. Fascynowała się też sportem biorąc udział w zawodach na pozimie krajowym. Od najmłodszych lat charakteryzowała ją umiejętność organizatorska, niespożyta energia i chęć działania. Współpracowała z “Radiem Przebojów Programu Trzeciego” we Wroclawiu. W wieku osiemnastu lat przyjechała do Włoch w poszukiwaniu “lepszej przyszłości”. Zajmowała się m.in. tlumaczeniami przy Sądzie Rejonowym w Velletri i w Rzymie. W 1998 wyszła za mąż i dziś jest szczęśliwą matką czternastoletniego syna. Zawsze udzielała się społecznie niosąc pomoc potrzebującym. W roku 2007 została członkiem stowarzyszenia “Inseime”(Razem) gdzie dziś pełni funkcję wice prezesa.Celem stowarzyszenia jest sławienie dobrego imienia naszej Ojczyzny poza granicami kraju, pokazanie, że Polacy istnieją, mają swoją godność i znaczenie we wspólnocie Europy, integracja społeczeństwa polskiego, rownież tego nie zrzeszonego, kultywowanie polskich tradycji, zwracając szczególna uwagę na młode pokolenie. Pomoc dla rodzin znajdujących się w ciężkich sytuacjach.
W 2012 roku Edyta Felsztyńska przy współpracy z Fundacją “ Muzykoludzie” zorganizowała “Międzynarodowy Festiwal Młodych Talentów” w Rzymie.
Obecnie Edyta Felsztyńska pracuje jako sekretarka w gabinecie lekarskim a wolne chwile poświęca poloni włoskiej organizując razem z Bożeną Wróblewską najróżniejsze projekty polonijne takie jak: polskie zabawy andrzejkowe, karnawałowe, majówki, letnie pikniki gdzie są zapraszane polskie sklepy z polskimi smakołykami a polski zespól J.A.A.R.powstały dzięki stowarzyszeniu “Inseme” przypomina polskie piosenki. Jednak największym wyzwaniem dla Edyty Felsztyńskiej oraz Bożeny Wróblewskiej był pomysł zorganizowania corocznych spotkań w Rzymie dla polonii europejskej nazwanych Zjazdem Polonii Europejskiej w Rzymie. Spotkania te cieszą się dużym zainteresowaniem wśród polonii włoskiej jak i Polonii z wielu krajów Europy. Ma poparcie ze strony rządu RP, Ambasady Polskiej w Rzymie oraz władz lokalnych. Są to wspaniałe, budujące spotkania, na których polonia europejska ma możliwość wymieniania się własnym bagażem doświadczeń zdobytych na emigracji, jak również możliwością poznawania wielu ciekawych, ciągle nowych ludzi lub utrwalania znajomości już zawartych.

Bożena Wróblewska - Włochy

Bożena Wróblewska urodziła się 14 września 1964 roku w Brańsku w woj. podlaskim.

Z zawodu nauczycielka, w Polsce pracowała jako nauczyciel nauczania początkowego oraz jako pracownik biura turystycznego “Orbis”w Białymstoku.

We Włoszech mieszka od września 1992 roku. Historia Bożeny Wróblewskiej jest podobna do historii wielu innych Polaków, którzy opuszczając Ojczyznę, pozostawili w kraju “swój własny, mały świat” i nie znając języka musieli zaczynaċ wszystko od początku.

Doświadczenia zawodowe we Włoszech to: opiekunka dla osób starszych, dzieci oraz kasjerka w barze i w sklepie.. Każdą wolną chwilę wykorzystywała na naukę j.włoskiego; ukończyła roczny kurs języka włoskiego w prywatnej szkole Dante Algieri w Rzymie oraz kurs na agenta ubezpieczeniowego.

Obecnie mieszka w Rocca di Papa w okolicach Rzymu. Razem z mężem prowadzi prywatne biuro ubezpieczeń; jest też tłumaczem przysięgłym język polski- włoski.

Od samego początku pobytu we Włoszech na różne sposoby pomagała Polakom zamiesz-kałym w Italii.

Wzajemna pomoc, solidarnośċ oraz dbanie o dobre imię Polski i Polaków od zawsze były mottem jej działalności.

Od 2005 roku organizuje spotkania polonijne takie jak zabawy andrzejkowe, spotkania przed-świąteczne z Mikołajem, święcenie pokarmów wielkanocnych itp…

W grudniu 2007 roku wraz ze swoimi przyjaciółkami założyła Stowarzyszenie “INSIEME”

(Razem), którego została prezesem; zastepcą prezesa jest Edyta Felsztyńska.

Głównym celem stowarzyszenia jest pomoc w integracji obywateli różnych narodowości zwłaszcza Polaków, podtrzymywanie rodzinnych tradycji i zwyczajów, wzajemna pomoc (organizacja akcji charytatywnych), solidarnośċ oraz dbanie o dobre imię Polski i Polaków.

Stowarzyszenie “Insieme” każdego roku organizuje Andrzejki, Sylwester, polski opłatek, Karnawał itp. Największym osiągnięciem stowarzyszenia jest organizacja I-go ( listopad 2013) i II-go ( październik 2014) Zjazdu Polonii Europejskiej oraz współorganizacja 23 Finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w Rzymie (styczeń 2015).

Kategoria: Ambasador kultury polskiej, nie polskiego pochodzenia:

Erich Hohenberger - Austria

Urodzony 24. czerwca 1948 w Wiedniu Erich Hohenberger jest austriackim politykiem (SPÖ). Od grudnia 1989 roku pełni funkcję burmistrza trzeciej dzielnicy Wiednia – Landstraße. Właśnie obchodził 25-lecie pracy zawodowej, również jako jeden z najdużej piastujących burmistrzów w Wiedniu.

Hohenberger jest również znany jako prezes Rennweger SV 1901. W roku 2003 Hohenberger w wyniku infekcji przez Hantawirusowy zespół płucny cierpiał na niewydolność wielu narządów. Hohenberger przeżył po czterech tygodniach pobytu na oddziale intensywnej terapii w szpitalu Fundacji Rudolfa i przeszczepiono mu jesienią 2009 roku nową nerkę, którą otrzymał od żony. Od tej pory propaguje i wspiera akcje na rzecz przeszczepów i honoruje dawców organów dla ratowania życia potrzebującym.

Przez ćwierć wieku Erich Hohenberger (SP), dzieli losy dzielnicy (już objętych tylko Döbling Adi Tiller). W tym czasie, polityk, który już w epoce Zilka stał się najlepszym w swoim zawodzie, bardzo aktywnie udziela się w strukturach integracyjnych. Wspiera działalność kulturalną działaczy różnyh narodowości zamieszkujących Wiedeń. Spotykmy go na wernisażach w Wiener Integrationsfonds, użycza migrantom sali reprezentacyjnej w ratuszu 3. dzielnicy Wiednia. Polacy korzystają z niej kilka razy do roku. Po wyjątkowo niskich opłatach. Jako burmistrz 3-ej dzielnicy Wiednia, w której znajdują się też polskie instytucje (Wiedeńska Stacja PAN), polskie organizacje, polski Kościół i wiele innych, kontakty z polską diasporą nie ogranicza tylko do wynajmu sali ratuszowej ale nigdy nie odmawia pomocy w sprawach organizacyjnych, logistycznych i wszelkich dotyczących wozwoju polskiej kultury.

"Erich jest wyjątkowym człowiekiem" taką opinię o nim wygłasza Burmistrz Wiednia Michael Häupl.

Klub Inteligencji Polskiej podziela w pełni tę opinię.

Archiwum Złotych Sów

Przedstawiamy zdjęcia niektórych Laureatów poprzednich uroczystości związanych z wręczaniem statuetek Złotych Sów.