Historia mebli: co to jest kredens

Kredens, to mebel zarówno stojący w pokoju jak też i w kuchni, którego przeznaczeniem jest przechowywanie naczyń i nie dojedzonych pokarmów.

Już w dobie XV stulecia

Znany on już jest od początku XV wieku, jako mebel skrzyniowy służący do przechowywania różnych rzeczy. Trzymano w nim zamknięte potrawy, które nie wymagały schłodzenia. W formie bardzo zdobnej pojawił się kredens w meblarstwie włoskim w 1500 roku. Posiadał on wówczas nazwę credenzone.  A służył do przechowywania obrusów i drogiego szkła.

Jak wyglądał kredens

Był on niską, szeroko rozbudowaną szafką, najczęściej zamykaną z przodu dwoma drzwiczkami. Rzadko posiadał on szuflady. Na wierzchu wystawiano przy szczególnych okazjach stojące na nim dzbany, misy, puchary oraz bardzo drogie naczynia stołowe. Zazwyczaj zdobiony był on dekoracją rzeźbiarską fryzową, pilastrową czy też cokołową. W czasach późniejszych, naśladowany był jego styl francuski. Kredens posiadał wysokie nogi, zwane potocznie słupkami. Jego angielską odmianą w dobie gotyku był kredens o nazwie cupboard. Był to kredens dwukondygnacyjny masywniejszy, posiadający szeroko otwierane drzwi, jedynie z dłuższego boku.

W domach mieszczan

W zwykłym gospodarstwie domowym, funkcję kredensu spełniał duży mebel usytuowany w kuchni, służący do przechowywania naczyń i pokarmów. Zaś ten stojący w pokoju, przechowywał srebrne i kryształowe zastawy oraz bieliznę stołową. W XIX wieku, kredens upowszechnił się i ustalił dwukondygnacyjny swój wygląd.

W domach szlacheckich

W dawnych pałacach szlacheckich, w kredensach przechowywano obrusy, serwety oraz tuż przed podaniem przechowywano najczęściej słodkie posiłki. Niekiedy w kredensie przechowywano srebra, zatem on nosił zwyczajową nazwę „domowego srebrnika”.

Ewa MICHAŁOWSKA-WALKIEWICZ